Kapitein Rein weer aan wal

Na ruim twee jaar zwerven heb ik weer een adres aan de wal: in de Ridderstraat te Culemborg. Vandaag hebben we getekend voor een rijksmonument in het oude centrum, een prachtige woning. Het is een 4-kamerappartement dat ik met Eefke ga betrekken. Voorlopig hou ik de Viking nog wel aan, want er moet nog steeds gegraven worden in heel het land. Een woninkje op locatie is daarom wel prettig.

Den Bosch

Na een weekje in Den Bosch (hier op foto vlak voor vertrek met Eefke en Wieke) ben ik weer naar een bekende haven in Wijk bij Duurstede vertrokken. Jachthaven De Viking te 's-Hertogenbosch is, hoe levendig en gezellig ook - zelfs in de winter, wat te duur om lang te toeven. Bovendien, er is werk aan de winkel op kantoor in Amersfoort, dus kies ik een ligplaats die wat beter te bereizen is.

Deze kachel gaat mij de winter door helpen

Vrij in oirschot

De Viking is nu vrij, een mijlpaal in mijn wonen-op-het-wateravontuur. Het verkeerde jaargetijde, maar er was ook niet zo even een jachthaven in de buurt beschikbaar om in te gaan liggen. Daarom ligt de Viking nu gratis aan de kade bij Oirschot aan het Wilhelminakanaal, op 13 km. van de opgraving in Veldhoven. Voor de broodnodige stroomvoorziening gebruik ik nu een 2 kilowatt-generator (al durf ik er geen 2 kW uit te trekken) en dat gaat redelijk.

Wat er nu ontbreekt is duidelijk. De generator doet er vrij lang over om de boiler te verwarmen, dus een geisertje zou zeer welkom zijn. Geen stroom is geen warm water, een onprettige gedachte. Ik ben daarom ook maar voor korte duur aan het vrijbuiteren, er komt binnenkort een langer project aan in Langedijk (bij Alkmaar) waar ik toch zeker wat betrouwbaarder stroomvoorziening voor ga regelen.

Wat ook ontbreekt is adequate verwarming. Ik ben niet van plan de winter in te gaan als vorig jaar, toen de ijspegels aan de kraan hingen. Een vorstwacht in de keuken, daar kan ik niet zonder als er weer een dergelijke winter in het verschiet ligt.

Vrij in tilburg

Klaar!

Helemaal dicht!

Onafhankelijkheid binnen handbereik

Al die tijd was ik slechts 500 euro verwijderd van jachthavenloos wonen. Maar de gelegenheid heeft zichzelf nu ook enigszins opgedrongen. Komende vrijdag vertrek ik met bestemming Eindhoven. Deze stad beschikt weliswaar over een jachthaven, maar deze heeft aangegeven te zeer met winterberging bezig te zijn om mij te kunnen herbergen. De havenmeester heeft wel te kennen gegeven dat ik aan de kade bij de jachthaven kan afmeren, maar dat daar geen voorzieningen zijn.

Met mijn nieuwe Kipor Sinemaster IG2000 gaat de Viking dus voor het eerst walstroomloos. Dit 4-takt benzine-aggregaatje is goed voor 2000 watt, genoeg voor de boiler, de computer en warme broodjes uit de oven in het weekend. Met twee maanden jachthavenloos liggen heb ik de kosten voor het apparaat er weer uit. Het is niet helemaal wat ik zoek (een watergekoeld dieselaggregaat van 5000 watt, genoeg voor de wasmachine en de compressor), maar het is hopelijk een goede tijdelijke oplossing.

Meer laswerk aan dek

De gatenkaas bij het kwadrant wordt aangepakt

Slaapkamervloer

Laswerk

Het idee dat ik met reconstructiewerk aan het dek bezig ben, stemt mij vrolijk. Ik ben daadwerkelijk bezig de Viking op te knappen, niet alleen met verfraaien. Al kan ik het niet zelf, met klussen zoals deze kan de Viking wellicht weer enkele decennia verder mee.

Een lange streep met putcorrosieplekken aan bakboord ter hoogte van de kombuis is nu aangepakt. Hierover is een metalen strip gelast en geverfd met een grijze primer, zoals te zien op de foto. De randen moet ik nog wat bedekken met de mantel der liefde en een aardige bak epoxyplamuur, maar dan ziet het er ook weer een stuk beter uit.

Nieuwe hydrofoorpomp

Een mooie klus voltooid. De massieve hydrofoorpomp (drinkwaterpomp) van Stork die voorheen bovenop het bovenstaande knalrode drukvat prijkte, is vervangen door een bescheiden Italiaan. Marco heet hij, en hij is slim en heeft nog niet de helft van de kracht van de vorige.

Waarom? In de eerste plaats omdat de krachtpatser van Stork lekte. De afdichtingen van de zuigerstang waren versleten, dus daar moest iets aan gebeuren. De pomp sloeg enkele malen per dag vanzelf aan vanwege de slechte afdichting en lekte water de machinekamer in. Slechte zaak, dat spreekt voor zich.

In de tweede plaats vanwege zijn brute en domme kracht. Stork is een bedrijf met een lange geschiedenis, voortgekomen uit de 19e-eeuwse textielindustrie. Het industrieel-stoommachinale karakter van Stork is in zekere zin nog steeds te zien. Water gutst de kraan uit als hij los gaat. De pomp kent maar twee standen: aan en uit. De druk is te laag of goed. Een beetje als autorijden door het gaspedaal alleen maar volledig in te trappen of helemaal niet. Je gemiddelde snelheid kan je nog wel controleren, maar alleen door intervallen van wel en niet gas geven, af te meten aan je snelheidsmeter. Onder de 100? Gas! Een comfortabele rit is uitgesloten, want het is wel een soort van BMW.

In de derde plaats vanwege het geluid. Een midden in de nacht aanslaande zuigerpomp van 250 watt hoor je, echt waar. Een laag soort van roffel, een beetje als een machinegeweer. Ondanks dat ik maanden in het geluid heb gewoond, stoorde het 's nachts nog steeds.

Maar Marco niet. Marco UP3/E is een echte Italiaan. Verfijnd, subtiel en intelligent. Het is een relatief jong bedrijf, gevestigd in 1970 in Castenedolo, op een slordige 100 km. ten oosten van Milaan. Om de cliches over Italianen te completeren: Marco kan ook goed en uitbundig opscheppen. Maar Marco heeft ook wel wat om over op te scheppen: hij is veel stiller dan de ruwe Stork en hij heeft een intelligent pompsysteem. De snelheid waarmee de pomp draait en de daarmee geleverde watertoevoer wordt bepaald door de afname. In andere woorden: hoe verder je de kraan open draait, hoe harder hij pompt, tot hij de volle 100 watt inzet. Geen herrie meer, geen hortende en stotende waterstraal meer.

Marco UP3/E zou wel iets vlotter mogen opstarten en iets constanter water draaien bij geringe afname, maar verder is het een mooie toevoeging aan de Viking.

Binnenkort nieuws over de oplossing voor mijn mobiliteitsproblemen: mijn 'nieuwe' auto.

Hallo Amersfoort!

De Viking is terug op zijn vertrouwde plekje in Amersfoort, bij de Eemkruisers. Daar hebben we vorig jaar ook een flink aantal weken doorgebracht.

De tocht verliep warm maar zeer voorspoedig, met gasten Lourens en Sannelijn op zaterdag, van Wijk bij Duurstede naar Weesp, en Wart op de zondagetappe van Weesp naar Amersfoort. De nieuwe bijboot heeft al meteen goede diensten bewezen als pendelbootje voor het brengen van Eefke en Wart naar het station, al kom je op de Eem niet echt in de buurt van de trein.

Al met al een goede tocht, in goed gezelschap. Enig noemenswaardig incident: ik heb vermoedelijk wat koffie, net van de kook uit de percolator, op mijn voet laten vallen. Daar prijkt nu een stevige brandblaar.

Bijboot

De laatste aantekening in mijn logboek dateert van bijna een maand geleden. Er is in de tussentijd namelijk ook weinig gebeurd dat het vermelden waard was. Ik heb nog wat geschilderd en wat roest verwijderd in het vooronder, maar dat was het dan wel weer zo'n beetje.

Maar veranderingen komen vaak in kuddes. Of althans vaak in een soort kleine knoedels, veelal samen zou ik willen zeggen. Zo ben ik de reis voor morgen aan het voorbereiden. We gaan Wijk bij Duurstede verruilen voor mijn vertrouwde plek in Amersfoort bij de Eemkruisers, een leuk vooruitzicht. Enige dagen voor mijn aangekondigde vertrek kwam de man van het watersportwinkeltje bij de jachthaven in Wijk naar mij toe. Ik had aangegeven bij de havenmeester op zoek te zijn naar een bijboot. Dit alles in het kader van mijn traag verlopende plannen voor meer zelfstandigheid, gebonden als ik ben aan jachthavens voor diverse voorzieningen.

De watersportwinkelman had een aanbod voor een Hercules T270 en een bijna-nieuwe Yamaha 2pk 2-takt buitenboordmotor. Die heb ik nu samen aangeschaft voor E 1169,- en breed lachend hiermee een proefrondje gevaren. Hij is licht genoeg om over de reling aan boord te tillen (al zal dat in mijn eentje toch wel lastig zijn) en de motor is slechts 10 kg. Precies wat ik zocht.

In de motorruimte ben ik aan de slag gegaan met de isolatie van de scheepsmotor. Aan de binnenzijde van de bekisting zit het soort schuimrubber van het type eierdoos. Iemand van de werf in Wijk bij Duurstede demonstreerde wat ermee gebeurde als je er een vuurtje bij hield - branden als een lier. De hele bekisting is als een soort fakkel om de motor heen gebouwd, geduldig wachtend op een vonk die de boel in lichterlaaie zet. Ik vond het een goed moment om dit probleem aan te pakken.

Lopend/kruipend langs de motor zag ik vocht naast de hydrofoor liggen. Was daar niet iets mee? Ja, hij slaat zo nu en dan om onduidelijke reden aan. De oorzaak heb ik nu gevonden: de cylinder waarmee het water op druk wordt gebracht, lekt! Zachtjes druppend lekt het water de bilge in. Tijd om aan de slag te gaan...

Generator

Zaken rond de generator willen niet zo vlotten. Een half jaar na mijn besluit om iets aan de jachthavenkosten te gaan doen en zelfstandiger te worden met behulp van een eigen elektriciteitscentrale, is hier nog weinig van terecht gekomen. Na het debakel in Katwijk was ik in contact gekomen met een man die zijn nauwelijk gebruikte generator aan mij wilde overdoen omdat hij een zwaardere en stillere wilde installeren. Dit begon veelbelovend met een bezoek bij hem aan boord in Leiden en diverse telefoontjes over beslissingsmomenten. Met dit contact gaat het rap bergafwaarts. De man is altijd onderweg of is anderszins druk doende en belooft mij terug te bellen. Wat hij nu al enige weken achtereen achterwege laat.

Tijd om maar weer eens verder te kijken. Dit keer heeft een havenmeester mij op het spoor gezet van een handel- en installatiebedrijf voor scheepsmotoren in Sliedrecht, genaamd Drinkwaard. Deze mensen hebben een set voor mij te koop van 4.2 kVA, genoeg om de wasmachine mee te draaien. Het is een mooie set, met een motor afkomstig van de scheepvaarttak van Volvo: Penta. Dit zijn motoren met een goede naam. Hij is bovendien watergekoeld, dus relatief stil, maar het zal wel wat meer moeite zijn om hem te installeren. Er moeten namelijk een aanvoer en een afvoer voor koelwater van buiten aangebract worden in de romp van de Viking. Het elektrische gedeelte is van Engelse makelij, maar ik heb nog niet kunnen ontdekken van welk merk. Het geheel is samengesteld door het Britse bedrijf G&M, Series 5, type MDV(M).

Er is een grote kanttekening bij deze ogenschijnlijk mooie set. Hij wordt aangeboden voor €100,- meer dan de set van de man die niet terugbelt (€1850,-), en de set is uit 1991 met een onbekend aantal draaiuren erop. Er is weinig over het verleden van de generator bekend, het is bovendien nog onbekend of de generator wel draait en of hij de benodigde 4,2 kilowatt keurig bij 50 hertz wel kan leveren. Volgende week gaan de mensen van Drinkwaard hem testen en bellen ze mij of hij het doet. Maar ik twijfel nog. 18 jaar is een hele leeftijd en €1850,- een aanzienlijk bedrag om een dergelijk risico mee te nemen. Het is een goede prijs, zodra dit risico wordt afgedekt door een jaar lang garantie, bijvoorbeeld. Anders vind ik het eigenlijk te duur.

MS 1: de motor

De motorruimte van de MS 1 is echt fenomenaal. Het geeft de volledige indruk een industrieel museum te zijn. Alles is tot in de puntjes verzorgd, de verf is hagelwit, de verschillende soorten leidingen in verschillende kleuren geschilderd en alles is piekfijn in orde. Hart van de motor zijn de drie massieve cilinders zichtbaar in de foto - elk goed voor ik meen iets van 30 pk. Helaas kon de eigenaar niet aanwezig zijn om ons rond te leiden door het schip, anders had ik hem graag gevraagd om de werking van de motor te demonstreren.

Klusweek vrijdag: MS 1

De laatste dag van de klusweek hebben we afgesloten met een werkbezoek aan een soort van zusterschip van de Viking. Althans, ik wilde uitzoeken in hoeverre het eigenlijk een zusterschip was. Ik was het schip tegengekomen na een tip van een collega, die het op internet had zien staan. Later zag ik het nog eens in een tijdschrift, waar het opnieuw te koop werd aangeboden.

In kopen ben ik niet geïnteresseerd, maar wel in de constructie, de originele Kromhout-motor die erin staat en de gerestaureerde opbouw van de kajuit. Die laatstgenoemde bleek toch tegen een stalen frame te zijn gemonteerd, maar de motor was echt een fenomeen, waarover later meer.

Het schip zelf was in dienst geweest als vaartuig voor de Amsterdamse politie, net als de Viking gebouwd bij de Vries Lentsch. De MS 1 is echter in 1932 in Nieuwendam gebouwd - aan de noordoostkant van Amsterdam, in tegenstelling tot de Viking naar verluid in 1930, aan de Grasweg te Amsterdam, wat aan de noordwestkant ligt.

De constructie van de schepen verschilt op een paar opvallende plekken. Ondanks dat de schepen even breed zijn, 3,45 meter, zijn de gangboorden bij de MS 1 aanmerkelijk breder. Dat gaat ten koste van de ruimte in de kajuit. Daarnaast is de MS 1 ongeveer drie meter langer, wat het schip nog een smallere aanblik geeft dan de Viking. Ook het achterschip is anders - deze is vlak, in tegenstelling tot het ronde achterschip van de Viking.

Klusweek donderdag: plankje

Klusweek woensdag: een handdoekenrekje

Nu lijkt het misschien alsof er tijdens zo'n klusweek niets anders wordt gedaan dan een wc-rolhouder ophangen met een handdoekenrekje, maar niets is minder waar. Het weer leent zich momenteel alleen even niet voor spectaculaire buitenverf en -klusacties dus zijn het wat binnenwerkjes die eigenlijk niet (zo hoog) op de prioriteitenlijst stonden. Desondanks zijn het niet onbelangrijke toevoegingen. Het zijn zichtbare resultaten die het comfort vergroten en die het 'kampeergevoel' langzaam maar zeker verdringen.

Het kampeergevoel komt er als volgt op neer. Je omringt je met alle mogelijke vormen van comfort - televisie, verwarming, warm water, electriciteit, enzovoort, maar dan net niet als thuis. Je neemt overal net even de goedkopere versie van. In plaats van onder de douche thuis, ga je naar een badgebouw. In plaats van een kacheltje neem je een brander. In plaats van kabel heb je een schoteltje.

Vanaf het begin van mijn woonschipavontuur heb ik mij voorgenomen niet te willen kamperen. Maar een paar zaken hinten toch nog in die richting. Als ik ga afwassen, stook ik een keteltje warm water, omdat er nog geen warmwaterleiding naar de kombuis ligt. Eens in de drie weken moet ik het water bijvullen omdat er, weinig verrassend, geen vaste waterleiding naar het schip ligt, een vergelijkbare voorziening is er voor het gas. Er is geen centrale verwarming in het schip, maar een dieselkachel en twee elektrische kacheltjes. Om niet te willen kamperen heb ik vrijwel alle goedkope witplastic haakjes en dingetjes, inclusief de vorige toiletrolhouder, van het schip rigoureus weggesloopt. Sinds het begin heb ik het prettiger gevonden om niet een schip te bewonen dat lijkt alsof het een huis is. Ik heb liever een schip dat spartaans is ingericht, maar desondanks een huis is. Ik streef naar een mobile home, niet naar een mooie camper.

Klusweek dinsdag: vegen

Klusweek maandag: generator

Tijdens een klusweek gebeurt er zo veel dat er bijna niet tegenop te bloggen is. Gisteren is ook nog een man van de werf Pisano te Wijk bij Duurstede langs geweest om mij uit te horen over mijn generatorplannen en de rol die zij bij de uitvoering hiervan gaan spelen. Het eind van het liedje kwam er ongeveer op neer dat er in het vooronder waarschijnlijk te weinig ruimte is om de generator te plaatsen, tot mijn ongenoegen.

De ruimte is allicht groot genoeg om de set te herbergen, maar alleen al het plaatsen en aansluiten ervan gaat grote problemen opleveren. Er moet ook nog een brandstofslang aangesloten worden, een gedempte uitlaat en stroomkabels, iets wat een bijzondere klus zal beloven. De man deed een inschatting van 2 à 3 dagen. Met een uurtarief van € 40,- zijn ze niet duur, maar dan wordt zelfs deze klus prijzig. Onderhoud van de generatorset wordt er ook niet eenvoudiger op. Bepaalde delen worden moeilijk zo niet volledig onbereikbaar, waardoor ik het risico loop voor de eenvoudigste onderhoudsklussen de generator van boord te moeten laten hijsen.

Hij komt waarschijnlijk dus toch weer aan dek, op de voorpiek. Of toch in de bergruimte in het achteronder? Er is plek, meer dan in het vooronder en het plaatsen is vergelijkbaar met de beoogde plek op het voordek. De reden waarom ik het tot nog toe heb uitgesloten is dat ik de bergruimte veel gebruikte als opslag voor van alles en nog wat - verf, werkkleding, ongebruikte stukken isolatiemateriaal, enzovoort. Maar die kunnen nu deels ook verhuizen naar het voordek! Waar je zoal niet aan gaat denken bij het schrijven van een blogje...

Klusweek maandag: oud en nieuw

Hier twee gasdrukregelaars, een oude en een nieuwe. Driemaal raden welke de nieuwe is.

Voor deze drukregelaars wordt aangeraden ze iedere tien jaar te vervangen. Ergens denk ik dat ik dat dit bij de Viking een beetje naar de achtergrond is geraakt. De slangenklemmen waarmee de gasslang vastzat, waren ruimschoots doorgeroest. De oude drukregelaar was een paar keer overgeschilderd maar kon zijn ouderdom desondanks niet verbergen. Hij moet minstens een jaar of 20 zijn, vermoedelijk daterend van het moment waarop het schip is verbouwd tot recreatievaartuig en is uitgerust met een gasinstallatie. Eigenlijk mag ik (en de vorige eigenaar) van geluk spreken dat er geen ongelukken zijn gebeurd want dit is vragen om problemen.

Ik prijs mijzelf daarom voor de aanschaf van een nieuwe gasdrukregelaar, nieuwe aansluitslang en nieuwe slangenklemmen, nagezocht met zeep en een kwastje op lekken, kosten € 26,50.

Klusweek zondag

De Viking maakt het me makkelijk vandaag. Onder de houten vloer in het vooronder bleek niet zoals ik dacht een langsschot te zitten, maar een viertal staalbroodjes (midden-onder) die de Viking helpen balanceren. Ze lagen alle aan stuurboord, wat het verplaatsen van twee ervan naar bakboord alweer een beetje helpt om het schip recht te trekken. Ik heb het rustig aan gedaan vandaag na een gezellige avond met vrienden, maar ben desondanks tevreden over de vorderingen in het vooronder. Er staat zelfs alweer een deel in de witte primer (uiterst linksonder), wat een verbluffend opgeruimd effect geeft tussen al het antieke roest- en menie-oranje. Morgen weer verder.

Klusweek donderdag en zaterdag

De Viking helt een beetje over naar stuurboord. Er zit een verschil in de waterlijn tussen stuurboord en bakboord van ongeveer tien centimeter, vijf centimeter aan iedere zijde. Dit is op zich niets ernstigs, het verschil als ik met mijn zestig kilo aan stuurboord van wal aan boord stap, is al goed voor ongeveer de helft hiervan. Het verschil is alleen wel merkbaar en het is prettiger als het schip in balans is. Het tien-centimeterverschil was voorheen nog niet zo, maar geleidelijk aan in de loop van de maanden opgebouwd. Het heeft waarschijnlijk alles met de drinkwatervoorziening te maken.

Ten eerste heb ik een paar keer de watertanks bij het bijvullen laten overstromen. De Viking beschikt (nog) niet over een drinkwaterpeilmeter (of brandstofpeilmeter), maar over een 'kijkglas' in de vorm van een staande en doorzichtige plastic buis die communiceert met de drinkwatertanks aan weerszijden van de dieseltank. Een enkele keer is het daarom voorgekomen dat ik niet op tijd signaleerde dat de tank bijna vol was, en daarmee de tank overstroomde. Nu is de vulleiding naar de watertanks niet volledig gesloten. Als ik teveel vul, dan stroomt het water er, onhandig genoeg, niet bij de vuldop uit, maar in de motorruimte langs de tank aan stuurboordkant. Aha. Het water blijft aan de stuurboordkant van de langsschotten in de bilge staan en de Viking gaat lichtelijk overhellen. Oorzaak 1.

Daarnaast is de waterleiding naar de kombuis deze winter bevroren geweest. Het was een tamelijk strenge winter en al enige tijd heb ik het vermoeden gehad dat de leiding weliswaar niet gebarsten, maar toch wel ergens is 'opgerekt' gedurende deze periode. Dit is wellicht de oorzaak van het regelmatig kort aanslaan van de hydrofoor (de drukpomp voor de drinkwatervoorziening aan boord), al kan dit ook te wijten zijn aan een wat versleten klep in de hydrofoor. Dit vraagstuk daargelaten ben ik op zoek gegaan naar mogelijke lekpunten. De waterleiding richting de kombuis bestaat gedeeltelijk uit slang, gekoppeld aan de kraan in het aanrecht, en gedeeltelijk uit pijp, gekoppeld aan de hydrofoor in de motorruimte. Ergens moeten deze samenkomen, had ik geconcludeerd, mogelijk een plek waar een lek zou kunnen zijn onstaan. Mijn vermoedens hebben mij niet bedrogen. In de foto hierboven is (lastig) te zien hoe er een druppel water hangt aan het metalen pijpgedeelte vlak voor de koppeling met de slang. Deze lekkende koppeling zit vlak voor het schot voor de motorruimte, aan stuurboord. Oorzaak nummer 2.

Tenslotte heb ik een goede beginslag gemaakt met het opruimen en conserveren van één van de meest zorgbehoevende delen van de Viking - de bergruimte en de ankerkettingkluis in de voorpiek. Aan bakboord ben ik begonnen met het verwijderen van loshangende verflagen, loszittende roest en het legen van het bilgewater. In tegenstelling tot wat ik eerder heb beweerd over de risico's van gasontwikkeling hier, staat het vooronder niet in open verbinding met de kombuis of motorruimte. Het is water- en gasdicht afgesloten van de rest van het schip door het 'aanvaringsschot'. Dit schot moet de rest van het schip behoeden voor zinken op het moment dat hier bij een onverhoopte aanvaring een scheur in de romp onder de waterlijn zou ontstaan. Maar ik dwaal af. De aandacht die het vooronder de afgelopen decennia heeft moeten ontberen probeer ik nu goed te maken met allereerst wat schoonmaakwerk. Ik ben dus begonnen met het verwijderen van rommel en (condens?)bilgewater aan bakboordzijde. Daardoor wordt de bakboordzijde lichter dan stuurboord, waar ik nog niet ben begonnen, waardoor de Viking weer een fractie overhelt. Oorzaak nummer 3.

Hoe ga ik dit nu aanpakken? Ten eerste moet ik niet wachten met het waterleidinglek aan te pakken. De pijp moet volledig vervangen worden door een slang aan één stuk, die drukverschillen bij bevriezing beter kan opvangen dan een metalen pijp. Daarnaast ga ik het overschot aan bilgewater aan stuurboord overhevelen, zodat de Viking weer in balans komt.

Generatorgedoe

Achter de schermen is de laatste weken hard gewerkt aan mijn onafhankelijkheidsstrijd, om het zo maar uit te drukken. Die komt vooral neer op het bemachtigen van een werkende generatorset die genoeg stroom kan opwekken om mijn wasmachine te kunnen laten draaien. Die neemt 3500 watt, dus dat moet het aggregaat minimaal kunnen leveren.

In het realiseren daarvan heb ik afgelopen weken ontzettend veel gebeld, op internet gekeken, gesproken met mensen, heb het oude aggregaat van boord laten halen en contact gelegd met een heerschap dat de zijne aan mij kwijt wil, bij hem op bezoek geweest, afspraken gemaakt, zodat ik nu in de fase zit waarin de koop moet gaan plaatsvinden en ik een werf moet zien te vinden die het apparaat wil plaatsen. Dit is even kort door de bocht, in werkelijkheid ligt de zaak nog even wat complexer. Heb ik niet al eens eerder geschreven dat zaken aan boord van de Viking zelden eenvoudig zijn?

In Katwijk had ik een bedrijf bereid gevonden, Electra Brandt, om mijn oude generator na te laten kijken. Wat er allemaal aan mankeerde en wat het zou kosten om het te laten repareren. Omdat ik niet voor onvoorziene kosten wil komen te staan, heb ik verzocht om een prijsopgaaf en de onderzoekskosten. Tot mijn grote vreugde vroegen ze niet meer dan € 23,50 aan zoekkosten en boden ze zelfs aan om het apparaat van boord te tillen en het per bestelwagen naar de zaak te vervoeren.

Helaas bleek het niet mogelijk voor het bedrijf om het aggregaat te repareren. Onderdelen moesten in Amerika worden besteld bij een zaak waarmee ze geen handelsrelatie onderhielden. Onverrichter zake wilde ik de € 23,50 voldoen en de zaak daarbij laten. Toen moest het bedrijf even slikken. In het onderzoek naar de mankenmenten waren € 175,- aan manuren gaan zitten. Vriendelijk legde ik uit dat ik afspraken had gemaakt met het bedrijf over de onderzoekskosten. De man moest vervolgens even met de afdeling gaan overleggen.

Enige dagen later werd ik teruggebeld. Of ik akkoord ging met € 75,- inclusief afvoer van het defecte apparaat. Dat was me te gortig, afspraak is afspraak. Ik bood desondanks aan € 50,- te betalen en zelf voor de afvoer te zorgen. De man ging weer in overleg met de afdeling.

Enige dagen later werd ik door iemand van de serviceafdeling gebeld. Of ik nog steeds bij mijn voorstel van € 50,- bleef. Toen ik daar bevestigend op antwoordde, was de spreekwoordelijke boot aan. Dat ik dan maar mijn vijf tientjes moest komen aflossen en dat hij me daarna nooit meer wilde zien. Dat hij het helemaal gehad had met die bootjesmensen, dat hij ze niet meer ging helpen. Dat ze net als circusmensen waren, die deed hij ook niet meer.

Hallo? Maak dan geen afspraken die je niet kan waarmaken. Ik had met alle plezier mijn generator bij hen laten repareren, maar hiervan hebben ze zelf aangegeven dat ze dat niet konden of wilden. Maar blaf je klanten niet af als ze sympathie het dubbele van de afgesproken prijs aanbieden te betalen.

Gespot 2

Het blijkt dat we op Google Maps staan! Ik heb eens uit nieuwsgierigheid op de kaart gekeken naar waar de Viking lag in Yerseke en hij het schip is zichtbaar als het zevende schip tegen de hoofdsteiger dat met de kop naar de steiger ligt, vóór het schip met de oranje loopdekken.

Likje verf

Als je goed kijkt naar de foto, is er een subtiel kleurverschil waarneembaar tussen de kajuit en de achteropbouw. De eerstgenoemde is in plaats van krijtwit nu roomwit. Onderdeel van het nieuwe kleurenschema dat ik in de loop van de komende maanden/jaren wil gaan toepassen en waar de huidige weersomstandigheden een goede aanzet voor bieden. Met alle respect voor de zorg van de vorige eigenaars maar ik denk niet dat het mintgroen van de loopdekken en het roze bovenop het kajuitdak authenticiteit uitstralen. Daarom wi ik het terugbrengen naar roomwit voor de opbouw, donkerblauw voor de romp en zwart voor de loopdekken en het onderwaterschip. De schuin aflopende dakrand gaat een blauwe kleur krijgen - een soort blauwe pet, verwijzend naar de vermeende diensten die het schip de politie heeft verleend. Er zijn eerder schilderwerkzaamheden verricht - het dek van het kombuis, de koekkoek van de kombuis, het dek bij het kwadrant en verder wat kleine schilderwerkjes binnen om maar te noemen - maar dit gaat om wat grotere oppervlakken.

Jamaar Yanmar!

Het is ongelooflijk, maar waar: de Yanmar heeft gedraaid vandaag! Na een vergeefse poging de accu te reanimeren, waagde ik nog maar eens een halfslachtige poging de diesel met het trekkoord in gang te zetten. Toen het gevaarte vervolgens na één keer trekken tot leven kwam, was ik perplex. De uitlaat kuchte wat stof en een wolkje rook uit, maar de uitlaatgassen waren vrijwel onmiddellijk kleurloos, zoals het hoort. Ik was zo verbaasd dat het een paar seconden duurde voordat ik bekomen was en ik me besefte dat de correcte respons was om te juichen, wat ik daarna toch maar deed. De conclusie is dat de verlopen diesel het systeem uit was en vervangen door de verse die ik in de tank had gegoten. Met de verbrandingsmotor lijkt dus weinig aan de hand.

Naast goed nieuws was er ook slecht nieuws. De accu is dus overleden. Daarna heb ik de startkabelaansluiting van de startmotor doorgemeten. Die mat 1,5 Ohm. Dat is bijna zonder weerstand, wat waarschijnlijk betekent dat er ergens kortsluiting is in de startmotor. Die moet dus open. En wie weet wat nog meer.

Het aggregaat leverde bovendien geen 220 volt wisselstroom, maar ongeveer 8. Dat is al iets, maar nog steeds 212 volt te weinig. Mogelijk eveneens kortsluiting in het elektrische gedeelte. Die moet dus open. En wie weet wat nog meer.

Hm, maar eens naar Yanmar bellen morgen.

Generatorreanimatie

Vandaag hebben Eefke en ik een eerste poging ondernomen om de Yanmar/Generac weer nieuw leven in te blazen. Tevergeefs, om een goede verhaalopbouw eens goed om zeep te helpen. Na flink de handleiding erop nageslagen te hebben, hebben we ons eraan gewaagd. Maar het valt nog niet mee om een 6 kilowatt diesel die een jaar of tien heeft stilgestaan, handmatig weer aan de praat te krijgen. De compressieslag is enorm zwaar, en als hierop geen ontbranding volgt - ten gevolge van nog aanwezig vocht of iets dergelijks - dan volgt hierop een flinke terugslag bij de volgende slag.

Dieseltechniek 101. Mijn Yanmar is een dieselmotor met één viertakt cilinder, verticaal opgesteld. De zuiger in de cilinder beweegt dus op en neer. Viertakt betekent dat de verbranding een cyclus doorloopt met vier 'slagen'. De eerste is de inlaatslag, hier gaat de zuiger naar beneden en trekt lucht naar binnen in de cilinder. De tweede slag is de compressie. De zuiger beweegt omhoog en perst de lucht samen. Hierbij stijgt de temperatuur zo sterk, dat, zodra de zuiger helemaal boven is, de op het laatste moment ingespoten diesel vanzelf tot verbranding komt. Hierop volgt de verbrandings- of arbeidsslag. Onder verbranding van het diesel-luchtmengsel wordt de zuiger weer naar beneden geduwd, en drijft zo de motor aan. De laatste slag is de uitlaatslag, met het weer omhoog bewegen van de zuiger worden de verbrandingsgassen naar buiten gestuwd.

Dit is waarom het zo zwaar is om de Yanmar handmatig aan te slingeren: de forse ééncilinder moet het diesel-luchtmengsel zwaar samenpersen om de vereiste temperatuursstijging te krijgen. Dit compressie-oplopende temperatuurverschijnsel staat bekend als de algemene gaswet. Een samengeperst gas stijgt in temperatuur, iets wat je al kan voelen aan de warmte van je fietspomp nadat je je band op hebt gepompt. Om de circa 550 graden Celsius in de cilinder te bereiken, moet de ruimte in de cilinder over het algemeen worden samengeperst tot ongeveer 40 bar! Dit is waarom het zoveel moeite kost een dieselmotor te starten: een cilinder die benzine stookt, wordt samengeperst tot maar 14 bar, je fietsband maar een bar of 3.

Dit is waarom het zo handig is dat er een elektrische startmotor bij het aggregaat zit. Er stond zelfs nog een startaccu naast het aggregaat, die zowaar nog 3,3 (van de normaliter 12) volt aangaf toen ik hem doormat. Die heb ik nu aan de acculader hangen, maar het is zeer twijfelachtig of ik die weer tot leven kan wekken. Een beter plan is waarschijnlijk een paar tientjes te besteden aan een nieuwe. In ieder geval, de Yanmar wilde vooralsnog niet starten. Als dit komt door oude diesel of vocht of iets dergelijks, dan is het altijd makkelijker om een tijdje te proberen hem elektrisch te starten dan te zweten met het trekkoord...

Return of the dieselkachel

Wat ze precies gedaan hebben, is me nog niet helemaal duidelijk, leek als ik ben als het om de echte interne organen van de dieselkachel gaat. Maar dat ze er bij De Jong Technovaria in Leiden flink werk van hebben gemaakt, is duidelijk. Ze hebben schoongemaakt, dingetjes in vloeistof geweekt om te ontroeten, een nieuwe gloeispiraal ingezet en dat soort zaken, kortom: gereviseerd. Om het geheel af te maken zit er een nieuwe uitlaatslang aan zodat het niet meer naar halfverbrande dieseldampen stinkt als het kacheltje draait. Hoezee!

Het was wel € 250 om de zaak weer op orde te brengen, een lieve duit. Maar nu ik grootse plannen heb om te gaan vrijbuiteren (d.w.z. jachthavenloos ergens liggen), is het wel heel goed om paraat te hebben. En hij draait als nooit tevoren.

Het generatormysterie

Bovenstaande foto vergde toch enig detectivewerk aan boord. Dit is een type-aanduiding op het trekkoordhuis van de Viking-generator. Die bevindt zich in de voorpiek in een eigen houten timmerwerkje om hem droog en schoon te houden. Mocht ik de generator weer aan de praat krijgen, dan kan ik over ca 5 kilowatt aan 220 volt beschikken, ruimschoots genoeg om mijn huishouden van stroom te voorzien, onafhankelijk van welke ligplaats dan ook.

Over het merk en type van de generator leek ik in eerste instantie wel uit. De generatorset beschikt over een paneel met aansluitpunten voor netstroomstekkers en een euro-'campingaansluiting' met bijbehorende reset-knoppen. Dit paneel toonde in grote letters het volgende:



GENERAC EC4000D DIESEL GENERATOR schreeuwde het in heerlijke jaren 1980-Patrick-Swayze-letters. Dat kan toch niet missen? Na enig speurwerk op internet zag ik echter nog niet iets dat op mijn machientje achter dit paneel leek. Mijn verbazing werd groter toen ik op de oliepeilstok van het aggregaat tekens ontwaarde die onmiskenbaar Aziatisch waren. GENERAC maakt, zo had ik gezien, generators die blaken van het patriottisme en er prat op gaan een puur Amerikaans product te zijn. Wat doet een peilstok met Oosterse tekens op een Amerikaanse generator? De aanduiding op het huis, enigszins verdekt opgesteld door het 'generatorhok' deed mij de ogen openen. Dit is een knutselklus!

Weer een mysterie ontrafeld. Hier is een Americo-Japanse fusieklusser bezig geweest die een mooi Generac-paneel had liggen en er een Japanse Yanmar achter heeft verstopt. Op zich gunstig voor mij momenteel, want ik kan veel gemakkelijker aan Yanmar-werkplaatsdocumentatie op internet komen dan aan de Generac-docu.

Stap één van het weer tot leven wekken van de Generac-Yanmar is trouwens vandaag voltooid: de oude diesel uit het tankje heb ik afgetapt. Bijvullen, proberen, startaccuutje kopen en aansluiten zijn de volgende stappen.

Motorolie - de zinderende ontknoping

Een wijze les, opnieuw. Koop altijd je motorolie in één keer. De DAF-garage in Amersfoort waar ik mijn olie eind oktober uit de 'bulk' had gehaald, bleek overgeschakeld op een ander type. Een, zoals dat heet, volsyntheet. Deze synthetische olie heeft een soort reinigingsmiddelen in zich die de motor schoner houden, maar die bedoeld is voor de modernste motoren. Oudere motoren zijn juist gesteld op enige vervuiling anders dan gaan de 'keerringen' kapot, waar die ook mogen zitten. In ieder geval moet ik gebruik maken van een E7-olie - een die een volledig minerale olie (zonder synthetische component) moet kunnen vervangen.

Verschillende merken oliën blijk je bovendien niet zomaar te kunnen mengen. Hulpstoffen in de ene olie kunnen stoffen in de andere bijten, dus moest ik opnieuw een bestelling plaatsen bij de dealer in Amersfoort. Gelukkig was die er in drie dagen al, zodat ik mijn ongeduld niet langer hoefde te bedwingen.

Eerder deze week plaatste ik een nieuw oliefilter, ook een verhaal apart. Het Mann-filter dat ik bij de DAF-dealer te Katwijk tevoorschijn toverde, bleek bijna een museumstuk. Een kleine zoektocht volgde, waarna ze me een mooi nieuw Mahle-filter model OX 56 hebben geleverd.Van oliefilters heb ik al helemaal geen verstand maar ik ga ervan uit dat het allemaal in orde is.

En vandaag heb ik de overige motorolie erbij gemikt. En wat loopt hij weer mooi! Ik hoefde helemaal geen gas bij te geven om de motor te starten - wat anders wel het geval is en ik heb zelfs het idee dat de uitlaatgassen schoner zijn. Nu is het ook niet meer rond het vriespunt maar al richting lente-achtige temperaturen, maar toch loopt de motor hoorbaar en merkbaar mooier. Dit heeft er onder andere mee te maken dat het een 10W40-olie is. Die vloeit wat beter als hij koud is, waardoor de motor bij koudere temperaturen gemakkelijker start.

Ik ben bijna klaar voor de lente, alleen nog het aggregaat!

Motorolie

Ik vond het een krap half jaartje geleden al eens tijd worden om de motorolie te vervangen. Ik heb geen idee hoe lang deze lichting al door de motor klotst en het kan geen kwaad er eens nieuwe in te doen. De voorbereidingen had ik al getroffen - ik had in Amersfoort al nieuwe motorolie gehaald en informatie ingewonnen over hoe het oliefilter te vervangen.

Het jaargetijde heb ik minder gunstig uitgekozen. In de foto is rechts de motor te zien en links het vat om de afgewerkte olie in op te vangen. Het pompje om de olie uit het carter te pompen is duidelijk zichtbaar bovenin, met het T-vormige pomphendeltje. De eerste slagen die ik maakte deed de olie met veel moeite door de pomp bewegen als dikke stroop. De olie was te koud, dus heb ik de motor even een half uurtje laten draaien om de olie wat op te warmen. Het pompen ging vervolgens een stuk gemakkelijker.

Alsnog was het geen simpele klus. Er hangt 27 liter motorolie in het apparaat, die er met een slordige 350 pompslagen uit geperst moest worden. Volgende keer regel ik een elektrische pomp...

Gespot!

Onderweg van Tiel naar de Veerhaven te Rotterdam zijn we een maandje geleden gespot door de broer van Philippe. Vanaf een hoog flatgebouw aan de Boompjes zijn we gefotografeerd met een mobieltje, veel detail zit er dus niet in. Maar we staan er herkenbaar op en het zijn misschien wel de eerste foto's van een varende Viking!

Hallo katwijk

De Viking ligt deze week op zijn elfde ligplaats alweer. We begonnen in Yerseke, gingen naar Rotterdam, daarvandaan naar Veere en Vlissingen, terug naar Gouda, Amersfoort en Venlo en weer via Tiel en de Veerhaven te Rotterdam naar Voorschoten en nu Katwijk. De weken in Voorschoten waren duur, maar de moeite waard. Voor iedere week was er wel wat nieuws ingebouwd of gerepareerd, een mooi resultaat voor de koudere tijd van het jaar.

Onze tijd in Katwijk wil ik gaan benutten voor de dieselkachel, het aggregaat en de motor. De dieselkachel loopt slecht en moet waarschijnlijk ontroet worden. Het aggregaat is een project ter voorbereiding van iets warmer tijden - om eens een tijd in de negorij te kunnen verblijven en toch over stroom te beschikken. Dit zou een enorm financieel voordeel kunnen betekenen als ik ergens zou komen te liggen waar alleen dure jachthavens te vinden zijn. De motor heeft nieuwe motorolie nodig, heb ik besloten, een slordige 24 liter als ik het zo mag geloven.

De jachthaven hier is gelukkig niet duur en ligt vlak tegen het centrum aan. De winkels liggen om de hoek en als ik zin heb, kan ik zo een wandelingetje langs het strand maken. Luxe!

Nieuwe uitlaat

Er is nogal wat nieuw gedurende mijn verblijf in voorschoten. Maar dit was de belangrijkste reden om hier te liggen: de reparatie aan de uitlaat. En vandaag zat hij erin! Meteen proberen natuurlijk en het uitlaatgassenprobleem is prompt verholpen. Fantastisch!

Nieuw tafelblad

Dit blad was van mijn moeder maar blijkt ook erg mooi in het interieur van de Viking te passen. Slaapplaatsen zijn nog steeds beschikbaar, het blad kan nog steeds verzinken in de bank.

Mijn mooie nieuwe acculader

Hoewel hij nog op proef is

Uitlaat

Dit is dus de boosdoener - hij is bijna volledig doorgeroest. Het gat was gemaskeerd door een mofje van flexibele ventilatiebuis, maar door de roestontwikkeling en andere degradatie, slecht afgedicht. De zwarte vlek boven de uitlaat is de afdichting van de reling, een half jaar geleden geschilderd, de zwarte prut eromheen roest, vers door mij gebikt.

Je kan je afvragen hoe dit nog aaneen hangt, maar zaken beginnen wel op hun plaats te vallen. Na het lek in de uitlaat eerst gezocht te hebben in de motorruimte, daarna in de achterbergruimte blijkt het zich bijna bij het uiterste eindje te bevinden. Hoe dit voor zoveel rookontwikkeling in het schip kan zorgen, verbaast me, maar toch heb ik goede hoop dat, als deze halfgare bocht vervangen wordt door een nieuwe, het stinkprobleem verholpen zal zijn.

Het moet ongeveer zo gaan. De motor start en de koude dieselmotor begint enthousiast rookwolken uit te stoten. Door het gat in de uitlaat ontsnapt rook, die door de gaten in het dek naar de achterbergruimte walmen. Door de uitlaatgassen van de draaiende motor ontstaat er in de uitlaat en onder het dek een lichte overdruk, en doordat de luchtinlaat van de motor zich in de motorruimte bevindt, zich aldaar een lichte onderdruk. Met als gevolg dat de uitlaatgassen een opmars maken door de bergruimte, door de betimmering van de slaapkamer, in de richting van de motor. Tegen die tijd staat er in de slaapkamer al een lichte tot matige mist, tamelijk penetrant, olfactorisch gezien. Dat betekent dat het flink stinkt.

Veerhaven

Terug naar Rotterdam

Een frisse tocht was het. De dieselkachel heeft de hele reis gebrand maar het was comfortabel aan boord. Geen bruggen of sluizen ditmaal, een gemakkelijker toch met een langere afstand. Zo'n 90 kilometer was het, met een tussenstopje bij Zaltbommel voor mijn eerste tankervaring op het water bij een bunkerstation.

Kou deel zoveel

Het wordt tijd om het schip te verlaten. Morgen de etappe naar Rotterdam, in de Veerhaven heb ik daar een plaatsje besproken. Daarna hou ik de Viking even voor een weekje voor gezien. Tegen deze temperaturen is weliswaar de Viking, maar niet ik opgewassen. De waterleiding in de kombuis is bevroren, dus ik haal mijn water uit de badkamer waar het water gelukkig wel stroomt, maar de lol raakt er een beetje af als je 's ochtends in de kajuit komt en het is daar -6. Voor de tweede keer. Wie nog steeds niet gelooft dat ik een bikkel ben, is van harte uitgenodigd om eens een nachtje aan boord te komen slapen.



De lichtaccu's - of is het de acculader??? - kunnen het ook niet meer bolwerken. Normaliter kan de dieselkachel het in een mum van tijd warm stoken, maar de batterijen hebben onvoldoende capaciteit bij deze temperaturen om de kachel aan de gang te krijgen. Warm stoken met een elektrisch kacheltje vanaf -6, daar ben ik een paar uur mee zoet, tot die tijd zit ik te kleumen in de kajuit. Ik heb dus vanochtend de motor maar even aan om voldoende stroom te genereren voor de kachel. Kan de motor ook mooi even opwarmen voor morgen, althans als hij de warmte weet vast te houden.

Vanwege de vorst zit ik namelijk ook thuis. Ik doe een poging tot thuiswerken maar als het koud is, werken mijn hersenen minder goed. Het wordt dus tijd om een tijdje bij mijn vriendin te gaan bivakkeren.

Hallo en dag Tiel!

We zijn op pad geweest, maar veel heeft het niet gescheeld. Helaas geen actiefoto's (daar is het dan net even te spannend voor) maar het ijs in de jachthaven had niet dikker moeten zijn of we waren er niet uit geraakt. Het ging maar om een centimeter of twee, misschien drie, maar als je erdoor omsloten bent, is het behoorlijk hakken met die bootshaak. Verbazingwekkend ook, hoeveel weerstand dat ijs biedt. Met 175 pk zou je toch een heel eind moeten komen, zou je zeggen, maar als je geen vaart kan maken, houdt het echt op en ben je alleen maar een hoop water aan het verplaatsen.

Met een uurtje ijshakvertraging zijn we dan toch weggekomen en mijn rustiger-varenvoornemen loonde direct de moeite. De vertraging leverde volstrekt geen gevaar voor de vaarplannen op. Eenmaal op de Maas vaarde het mooi door en de reis ging voorspoedig.

In de sluis te Sambeek hadden we dan toch nog een incidentje. Bij het schutten was de achtertros vast komen te zitten. Het gewicht van 30 ton schip verzekert je ervan dat die lijn echt niet meer loskomt. Na enige paniek en een slagzij van een graad of 20 rende ik dan toch maar naar het noodmes dat op een tactische plaats onder de radio gemonteerd zit. Ik had niet gedacht dat ik die nodig zou hebben, maar godzijdank had ik hem bij de hand. Ik dacht eigenlijk dat ik nog even zou moeten zagen, maar meer dan aanraken van het touw hoefde ik eigenlijk niet te doen. Met enig brekend glaswerk kwam de Viking weer in zijn normale stand terug, maar meer dan dat en een paar goed geschrokken opvarenden (en een vermaakt gezelschap beroepsschippers aan de andere kant van de sluis) heeft het gelukkig niet gekost. Een harde les, dat wel.

De grootste schrik was gelukkig snel weer over en de rest van de reis verliep voorspoedig. Mijn voornemen om onderweg een bunkerschip aan te doen om diesel bij te tanken liep op niets uit, ze waren alle bezet door grote en nog grotere vrachtschepen waar ik mij maar niet tussen zou wagen. De aankomst in Tiel om ca. 16:45 was bovendien goed getimed, niet lang daarna viel de duisternis in. De ca. 30 kilometer van Nijmegen naar Tiel hebben we in zo'n twee uur afgelegd, een prettig tempo met de aanzienlijke Waalstroom mee.

Misschien kom ik de volgende keer op weg naar het westen nog in de gelegenheid om te tanken. Dat is komende zaterdag, als het ditmaal niet te mistig is. De waterdamp hangt als een zware deken over Tiel, met de vorst maakt dit het knap koud. De voorspellingen zijn goed, maar de Waal is me wat te druk om met slecht zicht te bevaren.

Tot ziens, Venlo!

Het zit er weer op in Venlo. Klus geklaard (enkele klussen zelfs) en op naar de volgende, in het nieuwe jaar. Morgen ondernemen we de reis naar Tiel, waar ik een plaatsje heb besproken. Daar zal ik de Viking een tijdje leggen, maar waarschijnlijk niet te lang bij gebrek aan een drinkwatertappunt aldaar. Tiel is een tussenstation, de eindbestemming is hopelijk Oegstgeest over niet al te lange tijd, waar een nieuw project begonnen zal worden.

IJs en weder diendende is ditmaal vooral ijs dienende, want het is een koude periode. Morgen zal ik ook eens informeren in het westen van het land of de waterwegen nog begaanbaar zijn. Dit is nieuw voor me, nog niet eerder hebben de Viking en ik zo'n periode van koude meegemaakt. De kleinere vaarten en kanalen rond Alphen a/d Rijn en Leiden zouden wel eens dichtgevroren kunnen zijn of raken, zodat ik waarschijnlijk even zal moeten wachten met de laatste twee etappes.

Wat betreft de jachthaven in Venlo/Blerick: het is een mooie moderne jachthaven met toegankelijke havenmeesters. Jammer dat er geen 16- maar 10 ampère-walstroomaansluitingen zijn aangebracht (kan ik de was niet thuis doen) en dat het zo afgelegen is. Het industrieterrein eromheen is weinig boeiend, evenals de drukke A73 die erlangs sjeest. Maar als je een stukje naar het noorden naar de Venrayseweg gaat, dan kom je in prachtige Maasterrassen met mooie landelijke huizen.

Overigens blijkt het dat ik toch nog een goed voornemen heb voor komend jaar: meer ontspannen varen. Niet dat ik zo ontzettend hard vaar, maar er valt nog wel iets te winnen. Vaak plan ik mijn reizen zodanig dat ik de hele dag in touw ben. Zo ook morgen, Tiel is weliswaar geen waanzinnig eind, maar ik zou meer tijd kunnen nemen en kleinere vaarafstanden plannen. Dan zit ik minder op hete kolen, kan ik de motor een tandje terug schakelen en zo wat brandstof sparen.