Voorbereidingendingen

In de typische voorbereidingsdagen voorafgaand aan mijn vertrek doe ik de gebruikelijke dingen. Accu's zijn opgeladen naar startklaar - de startaccu's heb ik waarschijnlijk in Vlissingen bij het incidentje met de kortsluiting naar de sloop verwezen, dus ik ben aangewezen op de lichtaccu's. Nu heb ik daar hele mooie 'semi-tractie' onderhoudsvrije accu's voor gekocht, dus die kunnen ook prima de motor starten.

Ik heb ditmaal veel diesel ingeslagen. Met de jerrycan achterop de bagagedrager heb ik 130 liter getankt, goed voor 21 uur varen. Mijn dieselvoorraad wil ik ook verder gaan aanvullen, zodat ik zonder samengeknepen billen eens een pleziertochtje of een onverwachte tocht kan maken.

Verder, ja ach, keerkoppelingsolie bijgevuld, was gedaan, water bijgevuld, motor proefgedraaid, dat soort dingetjes. Verder nog een bezemsteel aangeschaft voor mijn nieuwe bootshaak - de vorige drie hebben allemaal het ruime sop gekozen in de afgelopen drie maanden, eentje in Maassluis en de andere twee in Gouda. Een korte nieuwe had ik al weer eerder aangeschaft, nu ga ik er zelf nog eentje in elkaar zetten, een lange.

Verder heb ik nog als aandenken aan Gouda voor mijzelf een nieuwe pijp gekocht, een echt Gouds model zoals ik mij heb laten vertellen. Een klein elegant modelletje, uit klei, dubbelwandig naar het schijnt. Rood geglazuurd aan de buitenzijde, met een lang roer.


Hij rookt heerlijk.

We zijn er helemaal klaar voor, laat het weekend maar beginnen.

Afronden

In gedachten ben ik alweer afscheid aan het nemen van Gouda. Dertien weken is ook niet niks en ik zie er zowel naar uit als tegenop om weg te gaan. Enerzijds kijk ik terug met gemengde gevoelens naar het project en ben ik blij om weer eens een andere hoek te verkennen. Het is praktisch, op kruip- nee rolafstand van je werk liggen, maar echt een vrolijke plek is het niet.

Anderzijds heb ik ook wel mazzel gehad met mijn ligplekje van de afgelopen vier weken. Dichter dan dit zal ik voorlopig niet bij mijn werk kunnen komen en alle voorzieningen zijn gratis. Het is rustig, veilig en tamelijk centraal. Ik mag zoveel herrie maken als ik wil, wat een productieve klusperiode heeft opgeleverd. Het feit dat mijn kombuisdek niet langer lekt, is voor een belangrijk deel hieraan te danken (ik heb zelf ook nog het een en ander gedaan).

Maar naar Amersfoort ben ik wel gierend nieuwsgierig. Ik heb zonet een plekje besproken bij WVS De Eemkruisers waar ik vanaf zondag de komende drie weken zal liggen.

verven en varen

Het resultaat van een laag Epifanes Multi Marine Primer. Dit is mijn vervangende verfsysteem voor de owatrol-loodmenie-grondverf-deklakcombinatie. Owatrol, twee lagen primer en hierover de dekkenlak waar nodig. Bij het kwadrant hoeft er natuurlijk geen lak overheen, niemand die het ziet en er hoeft geen harde toplaag op die beschadigingen moet voorkomen. Overigens, het ziet er nu ook al niet onaardig uit. De gaten worden er natuurlijk niet kleiner op.

Ook aan de gaten in het kombuisdek heb ik wat gedaan, afgedicht met polyestervuller, geowatrold en geloodmenied en ze staan nu mooi oranjerood in de zon te blinken. Geen lekkage meer!

De reden voor mijn overschakelen naar een andere primer is de milieuvriendelijkheid. Loodmenie is echt een vreselijk gif en om mijn geweten nu te sussen heb ik dus een ontzettende bak van 4 liter loodvrije primer aangeschaft. Nu maar hopen dat het net zo goed werkt als de loodmenie.

Verder ben ik druk bezig met de voorbereidingen voor vertrek. Het is voor het eerst dat ik diep de binnenlanden intrek en de voorbereiding heeft daarmee een heel ander karakter. Ik pluis na wat de doorvaarthoogtes zijn (de Viking heeft minstens 3,1 meter nodig) en de minimale dieptes (tenminste 1,2 meter, al ben ik hier minder zeker van). De route naar Amersfoort is een kwestie van goed napluizen wat er op de waterkaart en in de wateralmanak staat, want het zit hem soms in de details. Een aantal bruggen op de route kan ik al afstrepen omdat het vaste gedeelte dan net iets hoger is en een aantal sluizen staan vrijwel altijd open. Dit zijn zaken van belang voor het uitstippelen van een route, want ze schelen tijd. En bruggen en sluizen zullen al gauw de helft van de vaartijd uitmaken voor de komende tocht, er staan er zo'n vijftien respectievelijk drie op het programma.

Voor de tocht heb ik ook maar alvast brandstof ingeslagen, dat scheelt weer tijdens de vaartocht. Het kost wat tijd en moeite, dat gezeul met diesel van de pomp naar het schip, maar het kan een halfuurtje vaartijd - en weer iets om aan te denken - schelen. Het komt wel met wat ongemak af en toe. Bij mijn laatste fietstocht had ik de dop net niet helemaal goed dichtgedraaid op de jerrycan, zodat er tijdens het hobbelige parcours, buiten mijn medeweten, wat tussen de opening en de dop lekte. Aangezien de jerrycan het gemakkelijkst te stabiliseren is als ik hem met de opening richting mijn rug op de bagagedrager zet, voelde ik de diesel na een paar honderd meter mijn bilnaad insijpelen.

Hmz.

Gatenkaas

De Von Arx 34B naaldenbikhamer

Ome Rinus heeft weer eens niet stilgezeten en iets heel spannends gedaan. Voor zo'n €80 heb ik een dag een naaldenbikhamer (ook wel naaldhamer of naaldbikhamer) gehuurd. Dat klinkt als best een hoop geld voor een dagje, maar het is voornamelijk om te kijken of het apparaat iets voor mij is om aan te schaffen. Nieuw kosten de onderdelen bij elkaar - compressor, luchtslang en hamer zo'n €450, de moeite waard om dus even van tevoren te checken.

Bij de naaldbikhamer vergeleken is de perago een speeltje. Het is een pneumatisch stuk gereedschap met (vaak) 19 metalen pennetjes die vrij lomp en hard heen en weer bewegen en zodoende stukken verf en roest verwijderen. Er mag een vrij forse compressor bij om hem aan te drijven, ik kreeg er een mee van 2,2 kW bij 220V, eentje die 390 liter lucht per minuut kan pompen, bij 8 bar.

Dit crappy filmpje demonstreert een heeeeel klein beetje wat het effect is.

Korte evaluatie na vandaag (geen eerdere ervaring met het apparaat):

Voordelen - het ding is militaristisch, robuust en eenvoudig. Aan/uit. Lompe slagkracht met veel pennetjes sloopt alles wat geen hard staal is in een kwestie van seconden weg. Het ding werkt met een vaart waar je bang van wordt, potten verf vliegen erdoorheen, een apparaat om eens flink mee door te pakken. Met de hardere, donkere corrosielagen heeft het iets meer moeite, maar ook dat krijgt het kaal. Wat rest is een schoon en ruw gehamerd oppervlak, ideaal voor verfhechting. Het ding werkt fantastisch in de moeilijker te bereiken hoeken, iets waar de perago serieuze moeite mee heeft. De pennetjes slijten wel, maar minder hard dan die van de perago en ze vervangen is iets van €0,70 per pen.

Nadelen - die compressor is echt lomp, iets waar ik onvoldoende rekening mee heb gehouden. Het ding weegt iets van 40 kilo, er zitten weliswaar wieltjes onder maar je sleept je alsnog een breuk.


De naaldbikhamer zelf maakt echt een ontzettende bak herrie, het is niet erg buurtvriendelijk. De fabrikant vermeldt 101 dB (A), er zijn ook stillere exemplaren van andere merken. Vergeet het maar om met de Von Arx een dagje in een jachthaven aan de slag te gaan want iedereen valt geheid over je heen als je op een mooie zonnige klusdag eens even de naaldbikhamer uit het vet haalt. God zegene het bouwterrein van het Bolwerk, ik kan hier naar hartelust herrie maken. Misschien zijn andere/kleinere modellen stiller.

De resultaten:


Het dek boven de kombuis is ontdaan van roestplekken.



In mijn enthousiasme - het ging zo rap - ben ik verder gegaan met de ruimte op het achterdek rond het kwadrant. Ruimschoots lijken uit de kast, iedere zwarte vlek op de foto is een doorgeroest gat in het dek! Werk aan de winkel dus. Met de groene verf die nog onderin de foto op het kwadrant zichtbaar is zat ook over de soms duimdikke roestlagen in deze ruimte.

Doen dus die naaldenbikhamer. Geld opzij zetten en kopen.

De duiventil is eigenlijk de koekoek of schijnlicht ahum

Na schuren, een laag owatrol, een laag menie, twee lagen grondverf en een laag lak is de duiventil toe aan het terugplaatsen van de houten delen. Hoewel netjes in de verf gezet, zal het geen fraaie hoek van de Viking blijven. Met name de hoeken (zie vooral de bakboordhoek aan achterschipkant, uiterst links) zijn ernstig aangetast. Er is wel weer het een en ander in te lassen, maar feit is dat er her en der eerder gereconstrueerd dan gerestaureerd moet worden.

Gênant maar waar: de duiventil heb ik helemaal verkeerd consequent duiventil genoemd. Het heet eigenlijk de koekoek of schijnlicht, zie ook hier. De houten delen hiervan heb ik trouwens ook opnieuw in de beits gezet (de mooie mahonie hoogglans) zodat het niet zo snel zal gaan rotten. Hopelijk.

Sushi time!

Gas, vervolg

Jemig, het houdt niet op met de lognotities vandaag. Maar ik heb ook niet bepaald stilgezeten deze week.

Maar dit is een speciale. Dit is er een op verzoek, van een bezorgde vriend die mij een kritische opmerking/reactie stuurde op Gas. Lees maar na. Nu heb ik hier gevolg aan gegeven, want hij heeft inderdaad wel een punt. De motorruimte is een gevoelige plaats om brand uit te laten breken en voorkomen is beter dan genezen. Een rookmelder zou ook geen kwaad kunnen in de motorruimte, overigens.

De foto toont mijn nieuwe propaan/butaanmelder. Deze signaleert in de motorruimte gas, aangezien het via de gasbun in de voorpiek naar de motorruimte kan zakken. Althans, dat vermoed ik. Het alarm heb ik getest, en nu ben ik lichtelijk doof. Het ding kostte €50, maar is een mooie veiligheidstoevoeging aan het schip.

Klamboe

Goed, hij is nog niet zo netjes opgehangen, maar hij is al volledig operationeel: de klamboe die verlichting zal brengen aan mijn muggeritis. Ik heb altijd al wel een beetje muggeritis gehad, ik wil die beesten niet rond mijn hoofd hebben zoemen als ik wil gaan slapen. Electrocutie is daarom tot nog toe mijn meest gewaardeerde methode van muggenexecutie (vooral als ze zo mooi knetteren of ontploffen op het met van die staaldraadjes bespannen tennisracket-achtige vliegenmeppergeval). Maar ik ga het nu professioneel aanpakken en de muggen buitensluiten.

Hoe vul ik een gat deel 3

Nu de bovenkant van het gat nog. Netjes egaal afsmeren en klaar is kees. Nu alleen nog schuren, owatrol smeren, menie erop, twee lagen grondverf en dekverf en... zucht....

Hoe vul ik een gat deel 2

Stap zoveel inmiddels: neem een lapje polyestervezel en plak het tegen de epoxy nu het nog niet hard is. Te koop bij de betere watersportwinkel, overigens. Het wordt ook veel gebruikt bij reparaties aan polyesterboten, die kan je zo fijn dichtsmeren met epoxy.

Dit is nu de onderzijde van het gat, met een vangnetje voor de epoxy die je er vervolgens aan de andere kant gaat smeren.

Zie ook deel 3...

Hoe vul ik een gat deel 1

Jawel jawel de beloofde gatvulepisode van het Vikinglogboek breekt aan. Vikingfans en klussers opgelet.

Dit is een aanzicht van het gat in het dek gezien vanuit de kombuis. Hier heb ik een deel van het plafond moeten verwijderen om er goed bij te kunnen, maar het is gelukt. Na het gedeelte om het gat te hebben kaalgeschuurd, smeer je het in met twee-componenten epoxy. Dit is een soort plastic dat hard wordt als je twee goedjes met elkaar vermengt. Dan kan je het nog een paar minuten smeren (het is een soort erg dikke kwark, maar wat stroperiger) dus je moet wel opschieten.

Zorg wel dat het metaal echt kaal is, want anders hecht het niet goed. Smeer het bijvoorbeeld niet eerst in met bijvoorbeeld owatrol (de wonderolie) want dan komt de epoxy er als een keurig en keihard plakje weer zo vanaf. Dat was net niet de bedoeling.

Wordt vervolgd...

Het gat is gedicht!

De belangrijkste klus is geklaard.

Maar nu ben ik te uitgekakt om nog te schrijven. Later meer.

Aaah er zit een gat in m'n dek!

Er is vandaag een waar lijk uit de kast gekomen. Na het voltooien van de schuurwerkzaamheden aan het bergruimteluik op het achterdek heb ik besloten verder te gaan met het dek boven de kombuis. Ik heb al enige tijd last van lekkage bij harde regen, dus is dit wel een prioriteitsklusje. Lekkage is aan boord van een stalen schip altijd slecht nieuws, dus ik hield mijn hart vast.

Toch niet vast genoeg want hier was ik niet helemaal op voorbereid. Het gat zat er klaarblijkelijk al enige tijd, want het was verdoezeld met copieuze hoeveelheden vuller, waar zich alweer roest tussen was gaan vormen. Het dek zag er al zo verdacht netjes uit, terwijl er zich toch al duidelijk her en der roestbobbeltjes en doorbrekende roestsporen aftekenden.

Nu had ik wel even de "oh mijn hemel"-ervaring. Samen met de "hoe moet ik dit nu weer oplossen"-Erlebnis. De "waar ben ik aan begonnen"-gedachtegang is gelukkig achterwege gebleven, daar werk ik nog te relaxed voor. Feit is wel dat ik vóór de volgende wolkbreuk een oplossing moet verzinnen, liefst een die minder tijdelijk is dan een plasticje erover...

Het luik van de bergruimte staat in de olie

Het betere verfwerk kan beginnen, de perago doet zijn werk goed op de grotere eenvoudige oppervlakken. Het luik is kaal (afgezien van nog dat ene plekje bij de scharnier aan bakboord) en de loodmenie staat te popelen om gesmeerd te worden. Dan gaat het luik heel mooi oranjerood worden.