Jullie hebben nog het vervolg van de tweedaagse tocht van Vlissingen naar Gouda tegoed. Ik kan niet beloven dat het zo spectaculair (of uitgebreid) is als de eerste etappe, maar er zit toch nog pret voor de hele familie in. Beloof ik.
Allereerst moet ik toegeven dat ik mij opnieuw heb vergist in de tijdsplanning. Om diverse redenen hadden we toch nog een uur of zeven nodig om op de plek van bestemming te komen. Ten eerste was de tocht verlengd met een kilometer of twaalf omdat we in eerste instantie de eerste etappe van dag 1 hadden gemikt op de jachthaven van Schiedam in plaats van die van Maassluis waarnaar we zijn uitgeweken vanwege het invallend duister. Deze twaalf kilometer extra was bovendien pal tegen de ebstroom in. De Maas is in het Rotterdamse havengebied een getijdengebied - er is geen sluis tussen de Noordzee en de Maasmond. Zo gunstig als het tij in Vlissingen ons gezind was, zo onhandig was het nu vanuit Maassluis. Ten derde hebben we een goed half uur onnodig oponthoud gehad bij de Julianasluizen voor Gouda. Hierover verderop meer.
Het was een schommelige nacht geweest. De buitenhaven van Maassluis is niet alleen getijdenwater maar ook onderhevig aan diverse golfbewegingen veroorzaakt door de drukke beroepsvaart. Wegvaren de ochtend erop bleek ook niet vanzelf te gaan: de Maas was dusdanig ondergedompeld in een dichte deken van mist dat je de overkant van het haventje nauwelijks kon zien, laat staan het verkeer op de waterweg. Mist is erg gevaarlijk voor schepen, laat staan voor kleine jachtjes zonder radar en nauwelijks marifoonervaring op het drukke Maaswater - de ideale ingrediënten voor een aanvaring. De bedoelde afvaart om half tien was dus niet haalbaar, ondanks dat de bemanning voor die dag - Harmen, Ellen, Eefke en ik - compleet was. Eerst maar eens een kopje thee.
Gelukkig begon het na tienen al zichtbaar op te trekken. Het drukke marifoonverkeer werd hoorbaar minder en ook de beroepsvaart moet opgelucht adem hebben gehaald, ik kan me niet voorstellen dat schippers erg op hun gemak hun lading vervoerd moeten hebben. Rond half elf was de mist zover opgelost dat ik ver genoeg de Maas op kon kijken en werden de trossen losgegooid.
De Rotterdamse haven was een belevenis, waaraan de hernieuwde ontdekking van de marifoon alleen maar bijdroeg. Enorme zeeschepen voeren ons voorbij, druk verkeer in en uit de diverse havens hieldens ons op onze hoede. We voeren langs het 160-meter hoge boorplatform dat voor reparatie in de haven lag. We maakten een grote slinger bij de Maashaven om beroepsvaart voor te laten gaan. We namen geen deel aan het marifoonverkeer maar we werden wel opgemerkt: de beroepsvaart sprak over een "klein contactje" dat tussen al het grote schepengeweld doorslalomde.
Na een indrukwekkende tocht over de Maas namen we na de van Brienenoord de eerste links. Dat wil zeggen, van het drukke Maasverkeer over op het nauwere en rustigere water van de Hollandse IJssel. Een blik over de schutting bij JP de MP (wonende in Capelle a/d IJssel) en de Julianasluizen kwamen al in zicht. De beroepsvaart gaat altijd voor, dus we hebben de Viking eerst afgemeerd aan een steigertje vlakbij, de enige praktische plek waar we het schip even konden parkeren. Het aanleggen ging hier nog een beetje moeizaam, wat veel te maken had met de steiger zelf. Er moest gebruik gemaakt worden van een lantaarnpaal, want goede bolders waren er niet te bekennen. Ook het sluisverkeer ging niet zo soepel. Nadat we ons over de marifoon gemeld hadden bij de sluiswachter, gaf deze te melden dat we even moesten wachten op de beroepsvaart. Niet wetende hoe ruim de sluis was, wachtten wij keurig tot het schip volledig geschut was. Vervolgens wachtten we een kwartier en nog kregen wij geen groen licht meer voor de sluis. Na enig overleg over de marifoon bleek het om een misverstand te gaan, de sluiswachter had van ons verwacht dat we direct achter de binnenvaarder aan waren gevaren de sluis in, waar wij iets te keurig hadden gewacht. Onduidelijkheid alom en waarom de sluiswachter niet even heeft geïnformeerd waar wij bleven is mij ook niet duidelijk geworden.
Bij de sluis hebben we wat tijd verloren, waardoor de doorvaart door de twee andere bruggen en de tweede (ing. van Leeuwen) sluis nog even in tijdnood kwam. Een hoop getelefoneer en gemarifoneer later was de stress nog niet helemaal geweken. Nu bleek het volgende kunstwerk (de scheepvaartterm voor obstakels) de Steve Bikobrug in onderhoud te zijn, het werd betwijfeld of deze voor ons geopend kon worden. Het prettige van de marifoon is wel dat je heel snel contact kan krijgen met de juiste instantie, zodat overleg nu snel en gemakkelijk verliep. Ze waren klaar met de onderhoudswerkzaamheden en konden nu mooi testen of de brug wel draaide. Ik kneep hem toch wel een beetje want geen brugopening betekende afmeren vóór de brug en pas zaterdag het schip naar zijn eindbestemming brengen. De weersvoorspelling voor zaterdag was echter niet mals, met stormwaarschuwingen en heftige windstoten. Niet bepaald prettige omstandigheden om een schip van 16 meter zonder boegschroef door de grachten van Gouda te manouvreren. Het ging gelukkig allemaal van een leien dakje, de brug ging open, de ing. Cock van Leeuwensluis was snel afgehandeld (verval: een centimeter of twee!) en ook de laatste brug ging spoedig voor ons open.
Ook het afmeren hier was nog even een klusje. De beschikbare ligplaatsen aan de turfsingelgracht waren zeer beperkt, gelukkig was er nog eentje richting de Vlamingstraat vrij waar ik ook de stekker in de walstroomkast kon prikken. We hebben het schip meteen met de neus de goede kant op gelegd, richting uitgang, wat nog behoorlijk wat duwen en trekken was. De gracht is een meter of 20 breed, het schip 16 meter lang, zodat de Viking met de hand gedraaid moest worden. Nu is het nog best even sleuren aan een blok staal van 30 ton, maar dit ging wel érg moeizaam. De kont wilde niet dichter tegen de kant en de draaicirkel was maar net groot genoeg om de boeg rond te krijgen.
Een akelig schrapend geluid maakte duidelijk wat het probleem was: de waterdiepte! Met zijn 1,2 meter diepgang schraapte de Viking over puin of iets dergelijks op de bodem van de gracht en het achterschip hebben we uiteindelijk niet tegen de kade kunnen krijgen. Een kleine tegenvaller, ik had voor een gemeentehaven toch op iets betere zorg voor het vaarwater gehoopt. Ik hoop dat ik niks beschadigd heb aan mijn schip, maar alles ging heel gemoedelijk en op ons gemak dus ik verwacht van niet. Schade aan het roer is niet iets om te lachen en zou een vervroegde gang naar een dok kunnen betekenen. Bidden en hopen en goed opletten op de reactie van het roer bij de volgende afvaart.
Nu lig ik inmiddels alweer twee weken op mijn nieuwe stek en heb ik het redelijk voor elkaar. Ik heb gratis stroom (in aaneengesloten periodes van 6 uur, met een druk op de knop te verlengen) en het opgravingsterrein kan ik vanuit de Viking zien liggen! Tijd om weer eens wat te klussen, vrienden in de Randstad te bezoeken en Gouda eens te verkennen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten