Nieuwe stad, nieuwe blog. Nieuwe blogsite zelfs. Dit heeft voornamelijk te maken met mijn nieuwe telefoon, waarmee ik vanaf mijn bootje kan internetten. Jawel, ik ben in Gouda noodgedwongen af van de KPN WiFi die mij zo trouw heeft bijgestaan in de Zeeuwse tijden, hier in Gouda hebben ze het niet. Althans niet in de gemeentelijke haven, waar ik na een voorspoedige reis lig.
UMTS is geweldig en ik prijs mij gelukkig dat ik deze tijden van tomeloos consumptief gedrag kan deelnemen aan het najagen van materiële zaken. Dit gecombineerd met mijn internetverslaving (ik zal het maar ruiterlijk toegeven) heeft dit geresulteerd in een nieuw telefoonabonnement met onbeperkt internetgebruik voor € 7,- p.m. (tijdelijke aanbieding van Telfort) en een telefoon (Sony Ericsson K800i) die zelf blogposts, bij Blogger welteverstaan, kan aanmaken met bijbehorende foto. Can you say "I am a consumer whore"?
Maar goed, nog even iets over de reis, want ondanks dat ik velen van jullie al heb gesproken, is het toch leuk om mijn avonturen van een week geleden nog even de revu te laten passeren. Want avonturen waren het, echt heus waar.
Donderdag 28 februari. Het vertrek vanuit Vlissingen is voorspoedig verlopen, om 9:15 dus een kwartiertje later dan gepland. Niets bijzonders hier, vertrek voor de Viking is toch een soort verhuizing en over het algemeen loopt het vertrek vaak een half uur uit, als het niet meer is. Dat is niet erg, dat is ingecalculeerd en ik maak toch geen andere afspraken voor die dag, varen zelf is nog intensief genoeg.
Alle checklists nagelopen, olie gecontroleerd, walstroom afgekoppeld, luchtfilter schoongemaakt, fietsen aan boord, jachthaven afgerekend, boodschappen gedaan, water bijgevuld, auto naar de sloop gebracht (snif), reddingsmiddelen gekocht, vaantje gehesen, vader aan boord, Marco aan boord, havendeur open en varen maar. Toch een spannend moment, de Viking het ruime sop te laten kiezen, afgezien van het korte stukje van het kanaal door Walcheren naar de Vlissingse Michiel de Ruyterhaven had ik nog niet met de Viking op zee gevaren. Daar komt bij dat de Westerschelde toch niet echt open zee is. Dat merkten we toen we het Oostgat uitvoeren - de geul die de Westerschelde verbindt met de Noordzee. De zee werd gladder en de Viking begon te schommelen op de kalme deining van de zee. En knap te schommelen ook. Ondanks dat we met de beste weersomstandigheden onze zeetocht zijn aangegaan - windkracht 2 à 3 met goed zicht - rolde de Viking met soms een hoek van wel een graad of 40 heen en weer. Alles wat los stond, is omgevallen of verschoven, maar niets gebroken wat toch wel opmerkelijk is.
Dit geschommel was in de stuurhut draaglijk, maar toen ik eenmaal naar de kombuis was gegaan om thee en koffie te zetten, was het raak. In de schommelende keuken zonder horizon begon mijn evenwichtsorgaan te protesteren. Nog net op tijd klom ik weer uit de kajuit, met koffie en thee (missie geslaagd) maar was ik ook zwaar toe aan een zeeziektepilletje.
De tocht verliep tot aan de Maasmond verder voorspoedig met als enige aanmerking dat we minder vaart liepen dan ik had gedacht. De afstand tussen cardinale zeebetonning SH-S en "Hinder" bedraagt bij benadering acht zeemijl, deze afstand hebben we in 1:20 h afgelegd. Dit komt neer op een snelheid van 6 knopen (ongeveer 11 km/h) over de grond, wat behoorlijk onder mijn gegiste gemiddelde van een knoop of 7 à 8 voor de binnenwateren ligt. Dit terwijl we de DAF-motor zelfs nog iets meer de sporen hebben gegeven dan ik normaal zou doen. Misschien heeft het te maken met het geschommel, dat het schip hiermee met meer weerstand door het water liep of dat de schroef minder efficient het water kon verzetten.
Anyway, ik was toch blij toen de monding van de Maas in zicht kwam. De tocht was interessant over zee, maar echt leuk was het niet. Er was weinig van de Zeeuwse eilanden te zien en vooral de grote fabrieken en windmolens van Zuid-Holland boden uitzicht en houvast als herkenningspunten. Dit op zichzelf was handig voor navigatie aangezien het scheepskompas niet van de beste kwaliteit is, deze gaf nogal een miswijzing. Maar erg boeiend was het uitzicht eerlijk gezegd na enkele uren varen over de spiegelgladde zee niet meer.
De Maas ontving ons minder met open armen dan we hadden verwacht. Voor de monding patrouilleerde de RPA-15, een schip van de Rotterdamse Havenauthoriteiten. Na een head-on ramkoers te hebben gekozen, draaide het schip op een gegeven moment bij en kwam langszij. Een man in havenuniform kwam naar buiten en probeerde ons te woord te staan. Dit ging maar ternauwernood, ondanks het rustige weer maar door de spanning van wat ons nu aan het overkomen was, het geschommel, de afstand en het geronk van de motoren konden de beste man zich maar nauwelijks aan mij verstaanbaar maken. Een megafoon bood uitkomst. Waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gingen, hoeveel opvarenden we aan boord hadden, of we navigatieverlichting hadden (het zou in een uur donker worden) en of we een marifoon aan boord hadden. Na met kloppend hart en knikkende knieën luidkeels zo goed mogelijk antwoord te hebben gegeven hanteerde ik voor het eerst de marifoon.
"Sector Maasmond aan de Viking"
- "Hier de Viking" ...
De exacte bewoording van het gesprek kan ik mij niet precies voor de geest halen, maar ik weet wel dat het lastig genoeg is om je eerste echte gesprek te voeren op een van de drukste vaarwateren ter wereld onder begeleiding van een toch best wel intimiderend havenauthoriteitschip. Maar het werkt op de Maas ongeveer zo (zoals ik die middag heb uitgevonden): de Maas is opgedeeld in een aantal sectoren die je als binnenvarend schip passeert. Iedere sector wordt in de gaten gehouden door een toezichthouder die, eigenlijk net als een verkeerstoren op een vliegveld, het vaarverkeer begeleidt en in de gaten houdt. Het probleem wat wij vormden, was dat wij hadden gepoogd te landen op een knap druk vliegveld zonder ons te melden bij de flight controller. Dat wordt niet zo op prijs gesteld.
Tegen de tijd dat de formaliteiten waren afgehandeld, was het al rijkelijk laat voor Marco om zijn college te halen, zodat we besloten om hem in Hoek van Holland - het station ligt dicht aan het water - aan wal te zetten. Voor de oversteek over de Nieuwe Waterweg (de Maas) heb ik mij nog keurig gemeld over de marifoon en heb ik gezegd dat daar iemand van boord zou gaan. We kregen vervolgens over de marifoon te horen dat Marco nog even aan boord moest blijven: de waterpolitie wilde nog even een bezoekje komen brengen!
Mijn gestuntel over de marifoon en op het water heeft misschien wat alarmbellen doen rinkelen. Klein scheepje, over zee, aantal opvarenden, wil iemand aan wal zetten, signalement lange jongeman met donker krullend (kroes?)haar??? Klinkt als mensensmokkel, erop af! We werden bij de pier bij Hoek van Holland al opgewacht door de 'normale' politie om te voorkomen dat ik al mijn bootvluchtelingen ongezien aan wal zou sturen en dat deze prompt al onze banen in zouden pikken. De dienders waren reuze vriendelijk, hebben onze identiteitspapieren gecontroleerd, waarna we nog een half uur moesten wachten op de waterpolitie. Die hebben weinig anders gedaan dan deze papieren nogmaals in te zien en een korte blik aan boord van de Viking werpen. Wat voor reddingsmiddelen ik aan boord had en of ik andere registratiepapieren had. Maar ach, ik had mijn reddingsvestjes klaar liggen en ik ben gewoon pleziervaart en die hoeven aan weinig voorwaarden te voldoen. De havenpolitie was snel klaar. Marco werd door de politie afgevoerd , naar het treinstation dan wel, waar hij tot mijn spijt nét zijn trein miste voor zijn college in Rotterdam.
Het avontuur was nog niet voorbij. Op de vraag van de havenauthoriteit of ik navigatieverlichting kon voeren, heb ik iets te eerlijk geantwoord. Ja, ik heb navigatieverlichting, maar bij het installeren van de voorzetramen heb ik het heklicht moeten afkoppelen. Ik heb dus geen 'achterlicht' paraat, wat ik keurig heb gemeld. Wellicht is dit één van de redenen geweest dat de waterpolitie polshoogte is komen nemen. Mijn vader is echter zo slim geweest om de wel werkende navigatieverlichting (de lichten aan bakboord, stuurboord en het toplicht) al aan te zetten voordat de waterpolitie was gearriveerd. Die kwam ons tegemoet, dus zag niet dat het heklicht uit was toen ze aan kwamen varen. De waterpolitie heeft wel van de havenauthoriteiten te horen gekregen dat er iets met onze navigatieverlichting aan de hand was, maar niet exact wat. Onze navigatieverlichting in werkende staat deed de politie daarom besluiten om de zaak erbij te laten.
Waarna wij met gedeeltelijk werkende navigatieverlichting het donker invoeren, na de zeevaart en het marifoongebruik de zoveelste primeur van de dag. Het was door de tragere snelheid en het oponthoud met diverse authoriteiten al knap laat geworden. De beoogde dagbestemming in de jachthaven van Schiedam was niet echt meer haalbaar, het reisdoel werd bijgesteld naar Maassluis. Het aanmeren is hier iets lastiger, er staan vanwege de omvang van de schepen die er ligplaats nemen nogal grote meerpalen. Die van ongeveer een meter in doorsnee. Mijn vader ging van boord, nam de trein terug naar huis en mijn vriendinnetje kwam aan het eind van de avond aan boord.
Het einde van de dag kwam als een blok beton op mij neer. Het was zonder twijfel de meest intensieve vaardag die ik tot dan toe met de Viking had beleefd, intensiever dan de eerste tocht van Yerseke naar Rotterdam met alle sluizen. Dit was echt avontuur met zee en deining en havenpolitie en nachtvaren en marifoongesprekken. Een onvergetelijke dag, succesvol afgesloten.
Deel twee van de reis van vrijdag 29 februari volgt een andere keer, deze post is al lang genoeg inmiddels.
